ဗာရာဏသီျမိဳ႔ ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္ကေန ေဒါက္တာဘဲြ႔ျပီးသြားတဲ့ ဆရာသမားဟာ ၂၀၁၀ မတ္လမွာ က်င္းပတဲ့ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခမး္မမွာ သူၾကဳိးစားထားသမွ် အေမာေျပေအာင္လက္မွတ္ ေဒါက္တာဘဲြ႔လက္မွတ္ ယူဖုိ႔ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ကို ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ေရာက္လာပါတယ္။ ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ေတြ အေမာေျပသြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ စာသင္သားေလာကမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြက ဘ၀အတြက္အင္အားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူထက္ငါ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ. ေရႊျပည္ၾကီးအတြက္ေတာ့ အားရစရာပါဘဲ။ ဖုတ္ပူမီးတုိက္လာရတဲ့ ဆရာသမားခရီးစဥ္ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိၾကပါစုိ႔။ အဲ့ဒိလုိအေလာတၾကီးလုိ႔ ကိစၥက တစ္ခုတည္းမမွတ္နဲ႔ဗ်.. သူ႔ရဲ႔တပည့္ေက်ာ္တစ္ပါးကုိ သီရိလကၤာႏုိင္ငံကုိ ပညာသင္သြားဖုိ႔ ေခၚလာပါေသးတယ္..ဒီကလည္းအေလာတၾကီး ေရွ႔ဆက္ခရီးသြားရမယ့္ သူအတြက္အေရးကၾကီး ။ ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ပါးတလည္း ပါလညေသးတယ္။ သူ႔ကုိလည္း ဘုရားဖူးအႏွံ႔ပုိ႔ေပးရဦးမွာတဲ့။ ျပီးေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ကုိလည္း ခပ္ေစာေစာျပန္ခ်င္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ စာဖတ္သူေတြ ေခါင္းကုိက္သြားလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒိခရီးစဥ္ေတြကုိ အကုန္လဳုံး သတ္မွတ္ခ်ိန္ျပီးေအာင္ ရထားလက္မွတ္ ကားလက္မွတ္ ဟုိတယ္ စသည္စီစဥ္ရတာနည္းနည္း အခက္အခဲျဖစ္တာကလဲြလုိ႔ က်န္တာေတြ အားလုံးအဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ဗာရာဏသိကေန မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ကထြက္တာ ၂ ညအိပ္သုံးရက္ခရီးစဥ္ဆုိေတာ့ ခ်ႏုိင္းကို ၇ ရက္ရက္ေန႔ ညေနဘက္ေရာက္သြားတယ္. ရထားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ေအစီမုိ႔သာ ေတာ္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ မတ္လဆုိေတာ့ ေႏြရာသီေရာက္ခါစမုိ႔ အပူဒဏ္နည္းနည္းပဲ ခံလုိက္ရတာ. ရုိးရုိးတန္းကသာဆုိရင္ ေသမေလာက္ခံစားရေအာင္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္ ရတားစီးရတဲ့ဒုကၡကုိေတာ့ မေျပာပါေတာ့နဲ႔။ ဒါနဲ႔ ခ်ႏုိင္းေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ဆုိျပီး ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ သြားစရာေနရာကေတာ့ marina beach ဆုိတဲ့ကမ္းေျခေလးတစ္ခုေလာက္ပါဘဲ က်န္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ကုိယ္ပဲမသိလုိ႔လား နာမည္ၾကီးတာပဲ မရွိလို႔လား မသိဘူး မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာသမားကေတာ့ သူဆီပါလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေလးကို ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ သူ႔အသိဒကာတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္. ျျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့သမိးက လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာ လက္ဆင့္ကမ္းတာျဖစ္မွာပါ။ သူကလည္း ဗမာစကားမေတာက္တစ္ေခါက္နဲ႔ ၀ါက်ေတြ ေျဗာင္းျပန္လန္လုိ႔လန္ ေျပာခ်င္တာေျပာျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အိမ္ကုိ ဆြမ္းစားပင့္ (အလည္ေခၚထမင္းေကၽြး) ပါေတာ့တယ္။ ထူးဆန္းပါတယ္။ အိႏၵိိယသားေတြက ပုဂံသိပ္သုံးတာမွမဟုတ္တာ ဆုိင္က၀ယ္လာျပီး အိမ္မွာ ခုံးတစ္လုံးေပၚမွာ ဖက္ကေလးခင္းျပီး ဟင္းေတြပုံကာ ပတၱပုိင္ (ဘတ္လပုိင္) ဆြမ္းဘုန္းေပးရတယ္။ သူတုိ႔လည္း ဗမာျပည္က လာက်တယ္ဆုိေတာ့ ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ အကုန္လုံးကုိ လာၾကည့္က်. မိတ္ဆက္က်တယ္ဗ်ာ။ ဗမာစကားေကာငး္ေကာင္းတတ္တာကေတာ့ အသက္ ၈၀ ရွိိတဲ့အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္တည္းပါ။ သြားတာလည္း သူ႔က ပင့္လုိ႔သြားၾကတာပါ။ အဲ့ဒိနားေရာက္ေတာ့ အျခားဗမာျပည္ျပန္ေတြစုျပီးေနၾကလုိ႔ ဗမာရႊာလုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲကလူေတြ တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကျပီး။ ဗမာျပည္ထုံးစံအတုိင္း အိမ္အလည္ေခၚ လဘက္ရည္တုိက္ မုန္႔ေကၽြးၾက စကားေျပာၾကနဲ႔ မေမာႏုိင္စရာ ခရီးစဥ္ေလးပါ။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ကားေပၚကေနႏႈတ္ဆက္ထြက္ခါြ လမး္တ၀က္ေရာ္ကေတာ့ ဖုန္းတစ္ေကာ ၀င္လာတယ္။ ျပန္ၾကြခဲ့ပါဦးတဲ့။ သူတုိ႔လည္း လုိက္ပုိ႔ခ်င္လုိ႔ စကားေျပာရ႕တာမ၀ေသးလုိ႔တဲ့။ စိတ္မေကာင္းလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ ဗမာစကားမေျပာရတာ ၾကာေတာ့လည္း ဗမာျပည္ကုိလြမ္းမွာပဲေလလုိ႔ ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္ ဒီေန႔ဆုိ ဗမာျပည္မွာ ဥပူသ္ေန႔တဲ့ ဒီေန႔ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ သတ္သတ္လြတ္စားတယ္တဲ့။ အဲ့ဒိအခ်ိန္ ကုိယ္ေတာင္ ဗမာျပည္က ဥပုသ္ေန႔ေတြ ဘာေတြ သတ္ိမထားမိခဲ့ပါတူး။ ႏုိင္ငံျခားမွာက စေနတနဂၤေႏြ ပဲ လြမ္းမုိးတာမဟုတ္လား။ အ့ံၾသစရာေကာင္းပါတယ္ အခုလုိ ျမန္မာခ်စ္ပရိတ္ေတြနဲ႔ေတြရေတာ့လည္း သူတုိ႔နဲ႔ထပ္တူ လြမ္မိပါေသးတယ္။ ျပီေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတုန္းက သံလ်င္ဘက္မွာေနတယ္တဲ့ အဲ့ဒိဘက္က ကုိယ္ကလည္း ေရာက္ဖူးရုံေလာက္သာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေမးသမၽွ်ေတြ အကုန္မေျဖနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ခ်ႏုိင္းျမိဳ႔ရွိ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ ျမိဳ႔ထဲကေန ၂ နာရီၾကာစီးကာ အလည္အပတ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါလည္း ဗမာျပန္ေတြတည္ထားတဲ့ ရြာေလးဆီေပါ့။ ျမိဳ႔နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းပါ။ ဒါနဲ႔မုိးလည္းခ်ဳပ္ပါျပီဆုိျပီး က်န္တဲ့သြားခ်င္တဲ့ေနရာေလးကုိ ေနာက္ေန႔မွ သြားၾကတာေပါ့ဆုိျပီးထုိေန႔ခရီးစဥ္ကုိ အဆုံးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ သီရီလကၤာ သြားမယ့္ကုိယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ၾကီးကုိင္လုိ႔ ေပ်ာ္ေနရွာပါတယ္။ ထုိမွသည္ ခ်ႏုိင္းေလဆိပ္သုိ႔လုိက္ပုိ႔ကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ခ်ႏုိင္းမွသည္ ဗာရာဏသီသုိ႔သာ ဦးတည္ခဲ့ရပါေတာ့သည္
No comments:
Post a Comment
ခ်ဳိသာေသာစကားမ်ား ထားခဲ့ပါ။