Thursday, March 4, 2010

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း (၁)

ဒီအခ်ိန္ဟာ ရာသီဥတုအရမ္းေအးလြန္းတဲ့အခ်ိန္ေလးပါ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးသလဲဆုိရင္ မနက္ကုိးနာရီေတာင္ထုိးေနျပီ ေနေရာက္ျခည္ကုိ ျမင္ခြင့္မရေသး။ ႏွင္းေတြ၊ ျမဴေတြ၊ တိမ္ခုိးေတြ အုံ႔ဆုိင္းလုိ႔ေပါ့။ လမ္းသြားရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွမ္းမျမင္ရတဲ့အေျခအေနပါ။ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံတစ္ခုက “ဗုံ” ကေလးကုိ မနားတမ္းတီးျပီး ေပတစ္ရာေပၚသြားေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုတစ္စုရဲ႔ အသံေလးေတြေပါ့။
အဲ့ဒါဘာလုပ္ၾကတာလဲ ဘာသံေတြလည္းလုိ႔ မသိလုိ႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အသုဘလုိက္ပုိ႔ၾကတဲ့အသံေတြတဲ့။ ေရာက္စဆုိေတာ့ မသိဘူးေလဗ်ာ။ ကုိယ့္နုိင္ငံလုိမ်ဳိးပဲ ထင္မိတာေပါ့။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ အံ့ၾသမိပါေသးတယ္။ ဟုတ္တာပဲေလ။သူတုိ႔တစ္ေတြေနတာ၊ထုိင္တာသြားတာ၊လာတာေတြကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏုိ္င္ၾကသကုိး။
အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္းအခုလုိေဆာင္းရာသီမ်ဳိးမွာရာသီဥတုဒဏ္ကုိအံတုျပီးေနထုိင္တဲ့သူေတြေသၾကသူမ်ားၾကတာကုိးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။လူတုိင္းေတာ့မဟုတ္ဘူးအရမ္းဆင္းရဲလူေတြကအမ်ားစုပါဇာတ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ဇာတ္နိမ့္ေတြျဖစ္မွာပါ။သူတုိ႔ကဇာတ္စနစ္ကုိပဲက်င့္သုၾကတာဆုိေတာ့ဇာတ္နိမ့္သူကဇာတ္ျမင့္သူမ်ားေတြကုိေၾကာက္ရပုံရပါတယ္။ဘ၀ေျပာေျပာေလတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကူညီရုိ္င္းပင္းမႈေတြေတာ့ ရွိၾကမွာပါ။ ျပီးေတာ့ ဗုဒ္ဓဂယာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိးကြယ္တဲ့ဗုဒၵျမတ္စြာပြင့္ေတာ္မူရာေဒသပါ။ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း မြန္ျမတ္ျပီးဗုဒၵဘာသာ၀င္တုိ႔မေမ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးလုိ႔လည္းေျပာလုိ႔ရမွာပါ။ ဘုရားဖူးရာသီလုိ႔သတ္မွတ္ၾကတဲ့ေအာက္တုိဘာလမွမတ္လအထိေျခာက္လတုိင္တုိင္ဗုဒၵဘာသာ၀င္လူမ်ဳိးေတြဟာ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံမွေနျပီးဒီေနရာေလးကုိလာျပီးဘုရားဖူးၾက၊ေလ့လာစရာရွိတာေလးေတြေလ့လာၾက၊နဲ႔ဘုရားဖူးျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ကုသုိလ္ေတြေ၀ငွၾကဖုိ႔ ဆုံစည္းခြင့္ရၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးေပါ့။

No comments:

Post a Comment

ခ်ဳိသာေသာစကားမ်ား ထားခဲ့ပါ။