အိႏၵိယႏုိင္ငံေရာက္တာလည္းတစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ျပီးလုိ႔ေနပါျပီ။နယူေဒလီျမိဳ႔ဆုိတာသံရုံးေတြတည္ရွိရာ ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲေတြေနထုိင္ရာျမိဳ႔ေတာ္လုိ႔သိခဲ့ေပမယ့္ခရီးမဆုိက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။တစ္ေယာက္တည္းလည္း မသြားရဲမသြားတတ္။အေဖာ္ကမရွိဘူးေလ။တစ္ေန႔ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေဒလီသြားဖုိ႔အေဖာ္ညွိတာနဲ႔
စီစဥ္ျပီးသားခရီးစဥ္ကုိဖ်က္ျပီး ေဒလီျမိဳ႔ေတာ္ဆီကုိ ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ဆုိ သုံးေယာက္ေပါ့။ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ စိတ္တူကုိယ္တူကုိဗ်။ ႏုိင္ငံအတြင္း ခရီးထြက္တာ ဒီတစ္ခါဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ အရင္တစ္ခါကေတာ့ သံေ၀ဇနိယ ေလးဌာနကုိ စုျပီးဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ လူမ်ားေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိးေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။
အခုခရီးစဥ္ဟာ သုံးေယာက္တည္းဆုိေပမယ့္ ေဒလီျမဳိဳ႔ေတာ္အျပင္ ေဒလီကေန ငါးနာရီေလာက္ထပ္ျပီး ခရီးဆက္ရတဲ့ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ကိုပါ ဆက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပန္ဂ်ပ္ဆုိေတာ့ ပန္ဂ်ာပီလူမ်ဳိးတုိ႔နယ္ေျမေပါ့။ ကုလားလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ပန္ဂ်ာပီကုလားေပါ့။ ဘာသာကေတာ့ sik ဘာသာလုိ႔ေျပာတာပဲ။ နီးစပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ပါးကုိေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ၾကားဖူးရုံပဲရွိတာ အေသအခ်ာမသိဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။ ျပည္နယ္ေလးက အရမ္းသန္႔ရွင္းျပီး လူဦးေရလည္းနည္းပါးပါတယ္။ ဗမာႏုိင္ငံကုိေတာင္ အဲ့ဒိျပည္နယ္ေရာက္ေတာ့ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့မိပါေသးတယ္။ ဘာသာတရားကို အရမ္းေလးစားၾကပါတယ္။ ပန္ဂ်ပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ျပည္နယ္ျမိဳ႔ေတာ့မဟုတ္ ျမန္မာစာသင္သားရဟန္းေတာ္ေတြ သီတင္းသုံးတဲ့ ပတ်ာလဆုိတဲ့ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ ႏွစ္ညတာခုိးျပီး ျပည္နယ္အတြင္းကို လွည့္လည္ခရိးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးအလည္သြားတာကေတာ့ amariccara အမရစ္စရာ လုိ႔ေခၚတဲ့နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးေပါ့။ နယ္စပ္ဆုိတာကေတာ့ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ရဲ႔အဆုံးမွာ ပါကစ္စတန္ႏုိင္ငံရွိလုိ႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္ အမရစ္စရာလုိ႔ေခၚတာလည္းေတာ့ မစပ္စုခဲ့မိပါဘူး။ လုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့သူ စိတ္ညစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ။ တည္းခုိတဲ့ ပတ်ာလဆုိတဲ့ျမိဳ႔ကေန အမရစ္စရာ ျမိဳ႔ကုိ၁၁နာရီေလာက္ကားစီးရပါတယ္။
အဲ့ဒိျမိဳ႔ကုိေရာက္ေရာက္ခ်င္းတည္းခုိဖုိ႔အခန္းငွါးျပီးေရးမုိးခ်ဳိးေန႔လည္ဆြမ္းစားကာနယ္စပ္ဂိတ္ကုိအလည္သြားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းပါတယ္။ခရီးကလည္းပင္ပန္းေတာ့ေအာ္တုိကားေပၚမွာမေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလားေတာင္ထင္ရပါတယ္။ ကားသမားကလည္း စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေတာ့ ပုိးဆုိးတာေပါ့။ ေျပာေတာ့လည္း ကုိယ့္ကနားမလည္ဘူးေလ။ မေျပာေတာ့လည္း နားလည္ဟန္မေဆာင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ သူတုိ႔ေျပာေတာ့ ကုိကျပန္ျပဳံးျပေနရတာက အလုပ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတာကုိ။ လုိက္ပုိ႔တဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ သူလည္း တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးေသးဘူးတဲ့။ ေယာက်္ားေလးေတြပဲ ေမးျမန္းသြားၾကတာေပါ့လုိ႔ဆုိလာပါတယ္။ ဘာမသိညာမသိ သေဘာတူျပီး သြားလုိက္ၾကတာ ေရာက္ေတာ့ေရာက္သြားပါတယ္။
ကားသမားကေရာက္ျပီလုိ႔ေျပာတာကုိ ကားေပၚကဆင္းရေတာ့တာေပါ့။ ေရာက္ျပီဆုိလုိ႔သာ ဆင္းလုိက္ရတာ ဘယ္ကုိေရာက္လုိ႔ေရာက္မွန္းလည္းမသိဘူး။ ပုိ႔ခုိင္းတာက ဘုရားေက်ာင္း ပုိ႔ေပးတာက နယ္စပ္ဂိတ္ကုိ။ နယ္စပ္ဂိတ္ေရာက္ေတာ့ သုံးေယာက္သား ဘုရားေက်ာင္းေရာက္ျပီေပါ့။ ဟုိဟာဘုရားေက်ာင္းပဲ လုိ႔ကုိက မသိဘဲနဲ႔ေျပာလုိက္တာ သူတုိ႔ကလည္း ယုံတယ္ေလ။ ေနာက္မွေရာက္သြားတာက နယ္စပ္ဂိတ္ၾကိး။ အဲ့ဒိက်မွဘဲ ေအာ္ ငါ့တုိ႔နယ္စပ္ဂိတ္ေရာက္ျပီေပါ့။ ဒါနဲ႔လူအုပ္ၾကားထဲတုိးေ၀ွးျပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး ျပပဲြကုိ ၾကည့္ရပါေတာ့တယ္။ စည္ကားလုိက္တာလူေတြ ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနၾကမွန္းကိုမသိပါဘူး။
ကားေတြကလည္း တန္းစီျပီးကုိေရာက္ေနၾကတာေလ။ ေန႔တုိင္းတစ္ေန႔ကုိ ႏွစ္ၾကိမ္ စစ္ေ၇းျပၾကပါတယ္။ မနက္ခင္းဆုိ ဂိတ္ဖြင့္ေပါ့။ ညေနပုိင္းၾကေတာ့ ဂိတ္ပိတ္ဆုိျပီး လုပ္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ့ အဲ့ဒိအခ်ိန္ကုိအမွီသြားျပီး ၾကည့္ၾကသလုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးမွာ တည္းခုိျပီး အေရာက္သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ အပိတ္တစ္ခုသာၾကည့္ျပီး က်န္တဲ့သြားစရာရွိတာကုိ ဆက္သြားရပါတယ္။ အဲ့ဒိကေနျပန္လာေတာ့ ည၈နာရီေလာက္ရွိပါျပီ။ ဒါနဲ႔ မသြားမျဖစ္သြားရမယ့္ ေနရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေရႊဘုရားေက်ာင္းဆုိတာကုိ အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လွလုိက္တာဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလွၾကိဳက္တာဆုိေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ရုိက္လုိက္ရတဲ့ဓာတ္ပုံ ဓာတ္ခဲေတာင္ကုန္လုနီးပါးပါပဲ။ ေရႊဘုရားေက်ာင္းထဲ၀င္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ေလးေတာ့ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ မ၀င္ခင္ ေျခေထာက္ေဆး။ လက္ေဆး။ ပလုတ္က်င္း။ ေခါင္းစည္းေလးတစ္ခု၀ယ္ရတယ္ Golden Temple စာတမး္ပါ ေခါင္းစီးေလးပါ။ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈေလးပါ။ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တည္းခုိတဲ့ေနရာကေန ကားကုိအျပတ္ငွါးသြားတာ. ေရႊဘုရားေက်ာင္းလည္းေရာက္ေရာ ကားသမားက သူျပန္မယ္တဲ့ သူ႔ကုိကားခေပးဖုိ႔ေျပာပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလည္း တစ္လုံးမွနားလည္ပုံမရပါဘူး။ ကုိယ္ကလည္း သူေျပာတဲ့ကုလားစကား နည္းနညး္ပါးပါးပဲသိေတာ့ အေပးအယူမမွ်ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာက မင္းကုိငါ ခရိးစဥ္အစအဆုံးငွါးထားတာ ငါ့တုိ႔ဒီေက်ာင္းထဲကုိခဏ၀င္မယ္။ မင္းေစာင့္ေနပါဦးလုိ႔ေျပာခ်င္တာ အဂၤလိပ္ေျပာေတာ့ သူကတစ္လုံးမွနားမလည္ ဒါနဲ႔ေဘးက ကုလားတစ္ေယာက္ကုိအကူညီေတာင္းတယ္္ သူဘာေျပာေနတာလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ကုလားကသူ႔ဘာသာစကားနဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တဲ့စကားကုိလည္း အဲ့ဒိလူကေနတစ္ဆင့္ ေျပာပါတယ္။ ငါတုိ႔က ဒီဘုရားေက်ာင္းျပီးရင္ တည္းခုိမယ့္ ေနရာကုိျပန္မွာ မင္းလုိက္ပုိ႔ပါဦးေပါ့။ သူကလည္း အထဲ၀င္သြားရင္ ျပန္ထြက္မလာမွာစုိးလုိ႔ ပုိက္ဆံေပးခဲ့ဖုိ႔ေတာင္းပါတယ္။ ကုိယ္္္္ကလည္း ခရီးစဥ္မဆုံးေသးေတာ့ မေပးေသးဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ေငြငါးဆယ္ေလွ်ာ့ျပီး ရူပီး ၄၅၀ ေပးျပီးျပန္လႊတ္လုိက္တယ္။ မယုံလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္ေလ။
ေရႊဘုရားေက်ာင္းၾကီးထဲ၀င္၀င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အျပင္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးေလ။ အနည္းဆုံးတစ္နာရီေလာက္ၾကာတာကုိ ကုိယ္ကတစ္ခါမွမေရာက္ဘူးေတာ့ မသိဘူးေလ။ ဘုရားေက်ာင္းထဲကအထြက္ေရာက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိသြားျပီ။ ကားသမားက ေမးတယ္ ဘယ္သြားမလဲတဲ့။ ငါ့တုိ႔ကားဂိတ္နားမွာတည္းခုိတယ္။ အဲ့ဒိကုိျပန္မလုိ႔ေပါ့။
သူကေမးတယ္ေလ။ ေဟာ္တယ္လိပ္စာကဒ္ပါလားတဲ့ ဒါနဲ႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး သူလည္းမပါငါလည္းမပါေပါ့။ ဒါနဲ႔ဒီျမိဳ႔မွာ ကားကြင္းဘယ္ႏွစ္ကြင္းရွိလည္းလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ကားကြင္းႏွစ္ကြင္းပဲရွိတယ္တဲ့။ ဒါဆုိ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ဟုတ္မွဘဲဆုိျပီး မင္းသိတဲ့ကားကြင္းကုိေမာင္းကြာလုိ႔ဆုိျပီး ေမာင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ သူကေတာ့ ပုိ႔ပါတယ္။ ဟုတ္လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ေျပာေတာ့ ေနာက္တစ္ကြင္းကုိပုိ႔တယ္။ ဒါလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူးေပါ့။ ကားသမားေလးလည္း ေတာ္စိတ္ေလသြားခဲ့ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ပထမဦးဆုံးပုိ႔တဲ့ ကားကြင္းကအမွန္ပါ။ ဘယ္လုိျဖစ္လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္တည္းခုိတဲ့တည္းခုိခန္းက အဲ့ဒိကားကြင္းရဲ႕ေရွ႔တည့္တည့္မွာတည္းတာ။ သူပုိ႔တာက အဲ့ဒိကားကြင္းရဲ႕ေနာက္ဘက္ေဘးေရာက္ေနတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ဆုိေတာ့ ကားကြင္းလုိ႔ဘဲမွတ္မိတယ္။ ဟုိဘက္မ်က္ႏွာစာ ဒီဘက္မ်က္ႏွာစာအတိက်မမွတ္လုိက္ဘူး။ ငါတုိ႔ထြက္လာတုန္းက ဒီဆုိင္းဘုတ္ေတြေတြ႔ပါတယ္ေပါ့။ ဒီနားတစ္၀ုိက္မွာဘဲရွိႏုိင္တယ္ေျပာေတာ့လည္း ပထမတစ္ခါတုနး္က ျငင္းထားေတာ့ ကားသမားကလည္း အဲ့ဒိေနရာကုိျပန္မေမာင္းေတာ့ဘူး။ ျပန္ေမာင္းခုိင္းလည္းမေမာင္းေပးေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပထမတစ္ခါ ေမးတုန္းကေတာ့ ကုလားတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ မ်က္စိလည္ရင္ ကုလားေတြကုိမေမးနဲ႔တဲ့။ ေခါင္းေပါင္းပါတဲ့ ပန္ဂ်ာပီလူမ်ဴိးေတြကုိေမးပါတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေျပာတာလဲဆုိရင္ ပန္ဂ်ာလူမ်ဳိးေတြက ဘာသာတရားေလးစားျပီ စိတ္ေကာင္းရွိၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔ျပည္နယ္ေရာက္သြားရင္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံေလးကုိျပန္ေရာက္ေနသလုိပဲ ခံစားရပါတယ္။ မိန္းကေလးေလးေတြ ၀တ္တာစားတာကအစ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔တူတယ္ေလ။ စကားကေတာ့ ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ပဲေျပာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပထမကားသမားေလးကုိ အဖုိးအခေပးျပီး ျပန္ေတာ့ေပါ့။ ငါတုိ႔ဘာသာ ငါတုိ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီး ရွာလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းေလးကလည္း သူ၀န္ေဆာင္မႈေပးတာ မျပည့္စုံလုိ႔ ဆင္းသြားတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပုံရပါတယ္။ ေတြ႔ျပီလား ဘယ္ဟာလဲတဲ့ ေမးတယ္။ မေတြ႔ပါဘူး ဒီနားတစ္၀ုိက္မွာ ငါတုိ႔ရွာလုိက္မယ္ ငါ့ညီကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပီး ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္။
အခုနေျပာတဲ့ ေခါင္းေပါင္းပါတဲ့ ပန္ခ်ာပီလူမ်ဳိး ကားသမားတစ္ေယာက္ကုိ ထပ္ငွါးျပန္တယ္. အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးလင့္သြားပါျပီ။ မ်က္စိလည္ေနေတာ့ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကဆုိၾကတာေပါ့။ မေတြ႔လည္း ေနာက္တည္းခုိခန္းတစ္ခုငွါးမယ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဟာ.ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဒီညေတြ႔ေအာင္ကုိရွာမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ကားသမားကုိေျပာျပတယ္။ ငါတုိ႔ ပတ်ာလဆုိတဲ့ျမဳိ႔ကေန ဒီျမိဳ႔ကုိလာတယ္။ ကားကြင္းေရာက္ေတာ့ ကားကြင္းအနီးတည္ခုိခန္းတစ္ခုမွာတည္းတယ္။ အဲ့ဒိကုိသြားခ်င္တယ္ လုိက္ပုိ႔ေပးပါ။ ေသခ်ာေတာ့မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ ဆုိျပီးေျပာျပလုိက္တယ္။ သူလုိက္ပုိ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပဲ တည္းခုိတဲ့ေနရာကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ မနက္လည္း ခရီးဆက္ရမယ္ဆုိေတာ့ လူေတြလည္း ကားစီးရတာနဲ႔တင္ ပင္ပန္းလွျပီမုိ႔ ဘာမွမေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထက္ဆီသုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္စီ သြားၾကပါေလေရာ့။
No comments:
Post a Comment
ခ်ဳိသာေသာစကားမ်ား ထားခဲ့ပါ။